rodzina

Nie szanowałam swojej rodziny, uważałam moją matkę za najgorszą, bo nie pozwalała mi na nocne wypady z chłopakami. Często życzyłam jej śmierci. Ojciec stale mnie ograniczał, zawsze starał mi się uświadomić, że jestem nikim, że on wie wszystko lepiej ode mnie (obydwoje jesteśmy typami wiedzomaniaków i wręcz prześcigamy się w tym, kto wie więcej na dany temat). Do czasu.
Kiedy zostawił mnie chłopak, okazało się, że rodzina jest dla mnie jak jeden wielki, najwierniejszy przyjaciel. Mama zabierała mnie na zakupy, żebym nie myślała o Michale, tata zabrał mnie do babci na tydzień, żebym się wyciszyła i wynajdował mi różne zajęcia, żebym mogła się zrelaksować i spojrzeć trzeźwo na mój związek. Malowaliśmy razem dom babci i mieliśmy doskonały kontakt i nić porozumienia - po raz pierwszy w życiu.
Przyjaciółki (z wyjątkiem jednej) nie miały dla mnie czasu i mi stale powtarzały jakieś frazesy. Ręce opadają.
Szanujcie swoje rodziny, bo nie wiecie, kiedy może się okazać, że są Waszymi jedynymi prawdziwymi przyjaciółmi!

Wysłany: Śro 11:53, 11 Mar 2009

z matką dogaduję się coraz lepiej, a ojciec już się nie czepia. chyba się przyzwyczaili do tego jaka jestem i zmienić już mnie nie chcą, bo nie potrafią. teraz jest w porządku i żyje się lepiej. czasami wręcz z przyjemnością przychodzę do domu.

Wysłany: Śro 14:16, 11 Mar 2009

To dobrze, cieszę się. Zawsze mogę mieć nadzieję, że kiedyś mnie ktoś zaadoptuje, bo rodzina generuje tylko coraz więcej problemów.
Naprawdę, rodzina to środowisko generujące wszelkie patologie psychiczno-społeczne i kółko wzajemnej manipulacji.

Wysłany: Śro 16:20, 11 Mar 2009

A tak, patologie to w większości w rodzinie, a co do manipulacji to osobiście się do rodziny nie ograniczam x P
Jeśli mam być szczera, to rzeczywiście albo coś się zmieniło, albo ja zmieniłam podejście. Oczywiście nadal kłócę się z tatą, ale rzadziej. Po takiej sprzeczce trochę pokornieję, i na jakiś czas wszystko wraca do normy. Ale bywa, że ojciec spisuje się świetnie, potrafi się pośmiać i popatrzeć na wszystko z przymrużeniem oka. Z mamą dogaduje się coraz lepiej. I póki co odpowiada mi taki układ.

Wysłany: Czw 22:22, 12 Mar 2009

a ja jestem dumna z moich rodziców i z mojego kontaktu z nimi. od kiedy na początku zeszłego roku zmieniłam podejście i zaczęłam pierwsza wyciągać rękę na zgodę do taty, przełamałam barierę fizyczną, która narosła nie wiadomo kiedy, jest super. naprawdę, moi rodzice to moi przyjaciele. może nie naj i nie ufam im bezgranicznie - mam swoje tajemnice, oj mam - ale mam z nimi bardzo dobry kontakt.
z moim młodszym braciszkiem ( 12 lat, ale zawsze będzie dla mnie mały ^^ ) również mam dobry kontakt. pewnie, wkurza mnie czasem, irytują mnie niektóre jego cechy charakteru, ale to mój kochany brat i nie pozwolę, żeby ktoś psioczył na moją rodzinę.

Wysłany: Pią 22:10, 13 Mar 2009

Mam podobnie, jest jeszcze lepiej. Nagle okazało się że mam świetnych rodziców - nie komentują mojego ubranie jak J. (chyba, że w żartach :>), nie pilnują zbytnio o której chodzę spać (udają że pilnują), akceptują moje decyzje (od taty złego słowa na temat porzucenia religii nie usłyszałam) i śmieją się razem ze mną. Może to nie przyjaciele, ale naprawdę nie mogę na nich narzekać.
A siostrę kocham, kocham z całego serca, tylko nie potrafię tego okazać.

Wysłany: Nie 12:35, 15 Mar 2009

A mnie rodzina ostatnio trochę zawiodła. I to nie sprawa jednej osoby, ale całej trójki. (Czwórki powinno być, bo jeszcze pies, ale pies mnie nigdy nie zawodzi ; p)

Bardzo im ufałam (może za bardzo), a oni bardzo to moje zaufanie nadwyrężyli. Nie jestem nawet pewna, czy nie do takiego stopnia, że teraz nie do końca im wierzę. Nie powiem, żebym miała depresję i żebym chodziła po domu jak duch, ale trochę ich unikam. Mnie coś bardzo zabolało, a oni nie zdają sobie, o dziwo, z tego sprawy, więc rozmawiamy, ale po prostu nie o tym.

powiem wam, że albo ja dojrzałam, albo rodzice się zmienili. z mamą dogaduję się baaaardzo dobrze, żartujemy razem, czasami rozmawiamy, już tak bardzo się na mnie nie wkurwia, a jeśli chodzi o ojca, to w jakiś sposób się poprawił. oczywiście, nadal zdarzy się mu krzyknąć, ale coraz częściej się do mnie uśmiecha, śmieje się razem ze mną i jakoś tak lepiej. jeśli chodzi o babcie- nauczyłam się jednego: jeśli się przyczepi, olać dać spokój, sama zmięknie i ta metoda jak najbardziej działa. hm... co bym jeszcze chciała zmienić? mój stosunek z rodzeństwem, który na dzień dzisiejszy jest kiepski. ale do tego potrzeba chęci obu stron, a nie wiem czy oni kiedyś dorosną, bynajmniej siostra, bo z bratem aż tak źle nie jest. jakby nie było, dobrze jest jak jest, ale i na dalsze poprawy mam nadzieję (;