Moja dziwna cecha...

Kam napisał:

kiedy coś czytam ruszam dużym palcem u prawej nogi. ; p

Haha, mam to samo, a język wystawiam na chwilę, gdy żartujemy z przyjaciółką i mam w czymś rację.

Gdy siedzę na lekcji, czy gdziekolwiek i mam nogę założoną na nogę to tą nogą co jest na nodzę macham xD

[ padam ]

Od tego robią się żylaki.
(ja też xP)

ja w ogóle jak siedzę tak normalnie to ruszam nogą. xd

Kam, tak czytam sobie co tu piszecie i właśnie zauważyłam, że moja prawa noga cała dygocze xD palce opieram na ziemi i ruszam nogą... taki dziwny odruch

Przypomniało mi się jeszcze, że lubię zaczynać coś o pełniejszej godzinie, takiej z zerem jako ostatnią cyfrą. Jak obudzę się przed budzikiem, czekam aż będzie ta upragniona godzina 5.00. Jak nie dajcie bogowie ją przegapię, muszę czekać do 5.10. Jak mam wyjątkowo obsesyjny dzień, to do 5.30, albo nawet 6.00.
Ponadto trzy razy dziennie sprawdzam na 40-50 ocenialniach, czy nie ma nowej notki, która zbliżałaby moje opowiadanie do oceny.
I mimo iż mam pewną klaustrofobię (windy) nie jestem w stanie znieść dużych pomieszczeń, muszę mieć poprzegradzane. Mój malutki pokoik podzieliłam na trzy komórki na miotły. Gdy swojego czasu ścianą od subpokoju komputerowego było łóżko piętrowe - było ok. Ale musiałam łóżko obniżyć... i zaczął się koszmar. Nie mogłam siedzieć w kąciku komputerowym, dostałam ataku paniki, depresji i próbowałam się zabić. W odpowiednim momencie się na szczęście ogarnęłam i zrobiłam ścianę z wielkiego kartonu - rozłożonego pudła na keyboard. I wszystko przeszło i znów mogłam normalnie funkcjonować.

I nie wiem, czy już pisałam, ale jak byłam mała i dostałam pierwszą lalkę, a później drugą, to błyskawicznie zrobiłam jej walizkę pełną zielonych karteczek i ta druga niezwłocznie wręczyła tej pierwszej łapówkę.
Zdolne było ze mnie dziecko.

No to to już w ogóle maksymalna schiza %-)

Muszę wam coś wyznać. To moja dziwna cecha.
Jestem mańkutem.
Dziękuję.

Maaańkut : D
Lubię mańkutów. Sa bardziej twórczy od ludzi praworęcznych i podobno wrażliwsi. No i żyją pięć lat krócej z powodów wypadków z piłami mechanicznymi i kosiarkami przystosowanymi dla praworęcznych, ale to szczegół. : c

Też jestem mańkutem i strasznie się tym lansuję.
Czasami.
Bo zanim zdążę umyć rękę upaćkaną ołówkiem/długopisem/czymkolwiek innym czym można pisać, osoby, którym miałam się pochwalić dawno sobie poszły.

Jeśli już mowa o piśmie - był taki okres, kiedy dosłownie wszędzie raczyłam się wyłącznie zwierciadlanym. Nosiłam przy sobie specjalnie odwrócony alfabet, który pomagał w razie zapomnienia wyglądu jakiejś litery. Wszystko skończyło się, gdy pani zwróciła mi uwagę, dlaczego piszę tak w zeszycie, i, iż ona nie będzie sprawdzała czegoś podobnego. Musiałam przestać, nawet mimo tego, że śledziła mnie nieustannie czyjaś obecność. Ale w pamiętnikach, i domowych notatkach wciąż używam lustrzanego.

Każdy człowiek, który wierzy w nadprzyrodzone moce/czakramy/inne świństwa gdy tylko mnie spotka, mówi mi, że siedzi we mnie coś nieokiełznanego (czytaj: moc).
Rozumiem, jedna osoba, trzy, ale ponad piętnaście?!
To się robi chore.

Ja pisze jak kura pazurem nikt sie nie morze doczytać.
Teraz MI to nie przeszkadza. MI tylko.

Czy to jest dziwna cecha? To po prostu Twój charakter pisma nad, którym powinnaś pracować.

Jak jestem smutna to wpierniczam czekoladę. Tony czekolady.

Też mam nierozczytywalny charakter pisma, chociaż ponoć piszę ładnie. I nie ma w tym nic dziwnego.

Też potrafię się nawpierniczać czekolady, jak jestem smutna. A potem jestem jeszcze smutniejsza, bo mnie brzuch boli.

Hm. Z mojego punktu widzenia wszystko, co mogłoby być we mnie dziwne, jest normalne. Tak więc siedzę cicho. Z wyjątkiem chwil, w których się śmieję. O.

Wbijam sobie igłę w ciało, jak mam skurcz. Inaczej nie przejdzie. Ale nie jest to wbicie do mięsa, tylko takie... Dziabnięcie. Które normalnie nie powinno pomagać.
Efekt Placebo...

Nie wiem, czy można to zaliczyć do dziwnych cech, ale lubię ból.
Kiedy mam jakiegoś siniaka, ale takiego baardzo dużego, potrafię go uciskać tak, aby mnie bolał. Ale odbieram ten bodziec jako całkiem przyjemny. Tak samo mam z wbijaniem właśnie igieł, agrafek itd.

A co do czekolady - mam to samo. ^^

Ahahah, też jestem mańkutem!
Chociaż pani od matmy zawsze się ze mnie śmieje, bo na tablicy piszę obiema.
Czasami równocześnie.

Chciałabym to zobaczyć ^^.

Hm. Ja z kolei jak piszę, to zawsze staram się to robić jak najładniej i, co ważniejsze, najszybciej.

Czy dziwnym jest chodzenie boso po ulicy, a na pytania tegoż dotyczące odpowiadanie, że tak jest wygodniej?