Kaleczenie się

Wysłany: Pon 22:59, 31 Mar 2008

To samo (odprężenie) można osiągnąć w inne sposoby, kaleczenie się jest tylko jednym z (głupszych) substytutów.
Także ja zachęcam raczej do innego wyładowania emocji : p

F.

Ja nie nauczyłam się jeszcze innych sposobów. Właściwie to nie mam zbytnio ogromnych powodów do złości i agresji.

Ja dusze te emocje w sobie na co dzień. Dusze je w sobie i tak ukrywam że nawet najlepszy psycholog nie dowiedział by się o tym... A kaleczenie to według mnie, okazywanie emocji. Ale w inny sposób...

Duszę, to raz.

Wcześniej mówiłaś, że nie potrafisz skrywać emocji, to dwa. Myślę, że po prostu masz rozdwojenie jaźni : P

F.

Albo nie myślisz co piszesz : P

Inna... nie chrzań z tym psychologiem. Popadasz w przesadę. Psycholog cię tak wybebeszy, że aż ci się zrobi głupio. Bądź też astrolog, efekt będzie podobny.

A co do wyładowywania emocji, rożnie próbowałam, ale to wszystko nie to. Sportu nie znoszę, nie mam go jak i gdzie uskuteczniać, a też się nie potrafię w nim wyładować, tylko bardziej mnie wszystko irytuje. Ja po prostu mam kota na punkcie krwi. I szram. Są wspaniałe.

N i e r o z u m i e m jak skaryfikacja może być wspaniała.
Dla mnie jest to oszpecanie się, gdyż skóra naturalnie jest gładka i taka powinna zostać... Ale o gustach się nie dyskutuje, skoro Ci się to podoba, to rób co chcesz.

Co do skaryfikacji.
Sama bym sobie nie zrobła (przynajmniej jeszcze nie - może kiedyś), ale dobra skaryfikacja nie jest zła. Jeśli ma się takie podejście do sztuki jak ja, to może nawet nią być : p
Nie degustuję, mam nadzieję?

Pozdrawiam,
F.

Skaryfikacje to przecież pierwotny sposób tatuażu. Kiedyś do rozdrażnionych ran wstrzykiwany był barwnik a teraz tatuaże wykonuje się innymi technikami. A skaryfikacje są oddzielną sztuką na ciele. Uważam że co niektóre są piękne.

Wznowimy temat?
jest dużo nowych użytkowników i życie się zmieniło.

Cięcie się jest żałosne.
A jak już, to najlepiej wzdłuż tętnicy.

Oj, uniwers to wcale nie jest żałosne. Uwierz mi pomaga, ale nie polecam tego nikomu. Jak najdalej- jak najlepiej.

Nie określiłabym tego 'żałosnym'. Żałośni to są ludzie w bluzie z różowymi czaszkami co pokazują kolegom w szkole - 'patrzcie, pociąłem się!'
Jesli ma się autentyczny problem to żałosny jest raczej brak empatii. Jeśli ktoś miał łatwe życie i nigdy nie sięgnął po żyletkę, a czuje, że może takich ludzi osądzać to tego zachowania też nie rozumiem.

Cięcie się na pokaz. To dopiero żałosne. Najlepiej to takiemu przyjebać i spokój by był.

Mam kolegę który tnie się na pokaz... Tak, to jest żałosne. Cięcie się z jakiegoś głębszego problemu to co innego, ale i tak nie jest to najlepsze wyjście sytuacji. Najmądrzejsze też nie, ale wiadomo, każdemu może się zdarzyć.

Powiem więcej - to nie jest w ogóle żadne wyjście.

tak - żadne wyjście z sytuacji.
najpierw boli fizycznie, potem psychicznie.
i na długo zostaje w pamięci.

wracając do wspomnień czasami mam ochotę sobie coś zrobić.
ale mam silną wolę i nie ruszam się za żyletki, noże, cyrkle i inne przedmioty, którymi mogę zrobić sobie krzywdę.

przecież obiecałam. i Jemu i Jej.

Mi tam ostatnio z beznadziejności jak już to chce się płakać, ale też się powstrzymuję.

Ja kiedy ostatnio się pocięłam; delikatnie, dostałam od przyjaciółki tak po głowie podręcznikiem od angielskiego, że w końcu zastanowiłam sie nad sobą. I teraz jestem jej za to potwornie wdzięczna.
Każdemu kto sie tnie tego życzę, niekoniecznie siniaków, ale chociaż przyjaciół, którzy potrafią wesprzeć, pomóc i zwymyślać. ; )

Właśnie, bo żałośni są ci co się tną na pokaz.
I - trzeba przyznać - żadne wyjście, ale wątpię żeby jeśli ktoś się tnie myślał o tym, że to nie jest wyjście; może z Wami było inaczej, ja nie myślałam.

Sellene napisał:

N i e r o z u m i e m jak skaryfikacja może być wspaniała.
Dla mnie jest to oszpecanie się, gdyż skóra naturalnie jest gładka i taka powinna zostać...

Blizna też jest gładka =3

A tak poważniej, to mogę tylko powiedzieć, że śmiać mi się chce od tych nadętych jak pawie dzieciaczków w różowe czaszeczki, które radośnie biegną do kolegów i krzyczą, że się pocięli.
Ale poza takimi każdy przypadek jest nieco inny. Mnie można do woli leczyć z autoagresji, bo wyładowuję się ostatnio na ściance tekturowej (niewiele z niej zostało, ale nadal jest w co wbijać nóż), a łapki pozostawiam, niech się blizny zagoją do końca, niech je wypielęgnuję i ocenię, czy aby nie trzeba jakiejś nowej by rozmieszczenie ich było idealne.
[offtop]Kurde. Korci mnie, żeby jednak chodzić do budy przez ten ostatni tydzień i jednak napaść jego chłopaczka, co jest jaśniejszy ode mnie. Musi mieć naprawdę słodką krew. Chociaż w sumie kobiety mają słodszą raczej.
Wampirze dewiacje mi wracają i gapię się ludziom na żyły.[/offtop]