Aby nam ulżyło - wyładujmy się

Wszystko w gruzach. Znowu. Nie mam już siły. Po prostu nie mam. Chcę już tylko umrzeć.

ej, Malario, a gdzie dziewczyna, która kazała mi wziąć życie na bary, co ?
póki co nie możemy się poddawać, musimy żyć i mieć nadzieję : )
pamiętaj, że jeszcze będzie lepiej, niekoniecznie w najbliższych dniach, ale będzie.

/ głowa, głowa, głowa mi odpadnie x<

Już się wypłakałam, przekraczając o półtorej godziny mój dzienny limit mazgajenia się, zresztą udało mi się dorwać kumpla i się wyżalić. Miał pecha, biedak. Więc jest lepiej, no.
Ale wiesz, Żercza, trochę ciężko mi wierzyć, że będzie lepiej, właściwie poza forum nie mam kompletnie nikogo, czasami tylko to popaplania o głupstwach, a też zwracają się do mnie na zasadzie "wszyscy wyjechali, została Malaria, a ja zaraz zwariuję, jeśli z kimś nie pogadam".
Kurde.

wiem, że jest ciężko w to wierzyć. to życie jest takie do dupy, ale jest dla nas. więc jakoś trzeba sobie radzić.
(mówi to ta, która co drugi dzień ma doła)
a co do otoczenia..
ja też czasami mam tak, że tylko forum mi zostaje, ale nauczyłam się tu wyładowywać swoje emocje, wygadać się wam, użalać nad sobą i wiem, że zawsze powiecie, żebym wzięła się w garść i to jest fajne ; )
czasami lepiej pogadać z osobą, którą znasz z sieci, niż z najlepszym przyjacielem
- wiem po sobie.

podsumowując:
- na nas możesz liczyć
- życie na dzisiejszym dniu się nie kończy
- nie warto płakać nad tym co było, trzeba żyć z całych sił

(ejj, nie wierzę w to co mówię. jak będę miałą doła to przeczytam ten post, pewnie od razu mi się polepszy)

Ught, czyli nie tylko ja mam większe życie towarzyskie w internecie niż w mieście?

Mam dwie rady. Pierwsza: nie zaczynajcie grac w mmorpg - jeszcze skończycie jak ja rok temu, wykończona, wyalienowana i zła.
I dwa. Jesteśmy, w jakiś sposób, artystami (forum ARTYSTOM, czyż nie?). Piszemy/rysujemy/malujemy/whatever, tworzymy, czy to nie jest wartość sama w sobie? Może nie należy uciekać całkowicie w ten 'swój świat' i odpływać co chwila, ale... Powinno się doceniać to, kim się jest i co się potrafi, nawet, jeśli to niekoniecznie podoba się innym. Życie to nie bajka, lecz oglądanie się na innych, którzy mają gromady wesołych i podpitych przyjaciół nie ma sensu. Odnalezienie piękna w tym co się ma nie jest trudne - bynajmniej, przy odrobinie wyobraźni przychodzi z łatwością. Żyletka, alkohol, narkotyk, płacz, to wszystko [w tym momencie już nie mogę się wysłowić. Wy piszecie, ja nie, nawet nie próbuję. Zdaje sobie sprawę, że mętnie wychodzi mi przedstawianie myśli w ten sposób, lecz nawet nie próbuję tego poprawiać].

Nasze życie wcale nie jest tak bardzo zależne od znajomych, rodziny i pieniędzy. W końcu jest nasze.

Jejku, dziękuję. Jak będę w stanie, na pewno zrozumiem XD

Szpoko, teraz w sumie jak czytam to i sama nie rozumiem.

ej, a wiecie, że ja też ?
w każdym bądź razie
- mam nadzieję, że z naszą Hieną już wszystko ok : )
- chyba offtop trochę się nam zrobił
xD

Czyli nikt mnie nie zrozumiał? :<
Bo teraz mniej więcej mam zarys tego, o co mi chodzi, ale nijak nie umiem tego powiedzieć.

nie martw się, swojego postu też nie rozumiem ^^

Ja się nie martwię.

...
ejj, a tak właściwie, czy ktoś zna jakąś piosenkę o samotności, no nie wiem, alienacji, i tak dalej, najlepiej z krzykiem, w sumie wszystko jedno jaki gatunek i kto wykonuje, taka smutna ma być i przejmująca, klimatyczna

Nie znam takowej. Wiesz, Truskawko, to mądre, co powiedziałaś i chyba zrozumiałam Jezyk

a raczej wyczułam, bo z rozumieniem to u mnie cienko.

Trochę mnie łeb boli, bo dziś za mało wypiłam, trochę lekki kacyk. Ale jest lepiej. Tylko muszę to ogarnąć, bo mam skłonność do skrajności.

Zacząłem poważnie myśleć o korekcie wady wzroku metodą laserową.
I natknąłem się na [link widoczny dla zalogowanych] link. Tylko, cholera, nie mam 21 lat, wada postępuje i nie mam pięciu tysięcy.
Super.

A szkła kontaktowe? Tanie, poręczne i higieniczne. No i działają - moja siostra je nosi, a ma sporą wadę wzroku, bez korekty mało co widzi.

Noszę. Bardzo dobra rzecz, bez tego wpadam na każde drzewo. Kontakty rulz! XD

Swoją drogą, wkurza mnie, że K nie może zostać u mnie na noc w piątek.

jak tak dalej pójdzie to nici z namiotów x__x

Ekhem.
Wiecie, nie lubię tutaj pisać. Uważam, że zbyt wiele użalania się nad sobą nie prowadzi do niczego dobrego - wręcz przeciwnie, podwaja jedynie smutek. Lecz będę chyba musiała to podejście zmienić, ponieważ dzieją się ze mną rzeczy straszne. Albo po prostu pisać do jednej osoby, trochę dziwnie się czuję podczas uzewnętrzniania na forum.

Jestem dosyć samotna.

[TUTAJ WCIĘŁA SIĘ CENZURA]

Nie umiem już porozmawiać tak jak kiedyś - a może tylko sobie to wmawiam? Maczali w tym palce także rodzice, odkąd przeszłam na wegetarianizm jestem wyśmiewana, i nie powiem, by było mi to obojętne. Czy jest miłe słyszeć każdego dnia pretensje i oskarżenia, przy każdej wizycie jakim jest się złym, zarozumiałym smarkaczem, który nie ma nic do powiedzenia?
Raczej nie.

Kontynuując, obawiam się, że nie da się już ze mną rozmawiać. Uciekam do swojego świata, jestem nieobecna, nie potrafię utrzymać kontaktów dłużej, a wokół nikt ciekawy się nie pojawia. Choć myślę, że wciąż w sumie w jakiś sposób jestem kontaktowa. W ciągu roku szkolnego nie uciekałam tak bardzo, rozmawiałam, spokojnie i na luzie, nie miałam przyjaciół - miałam znajomych. Być może to przez brak obozu w tym roku czuję się troszkę odcięta od świata. Tak, jakbym traciła najlepsze lata swojego życia.

Wiesz, Truskawko, powiem ci, że ponarzekać jest dobrze, bo wtedy uchodzi gniew i żal. Jak prysła jedyna szansa wyjazdu do Lublina, w miejsce, gdzie nie ma zabieganej, oddychającej seksem Warszawy, tylko dlatego, że dziewczyna, która miała mnie gościć nie miała weny na mój przyjazd, to beczałam chyba dobre trzy godziny. Tym wyjazdem żyłam przez pół roku, udawało mi się przetrwać kolejne dni, bo miałam pojechać. Dwa wiadra łez i wyżalenie się kumplowi podziałały tak, że następnego dnia byłam jak nowa, chociaż normalnie zmagam się z każdym zdarzeniem przez co najmniej tydzień.

I nie wiem, czy cię pocieszy, że też jestem samotna. Cholernie samotna. Czasami to cholernie boli, ale wzięłam się w garść. Może Ingrid Magnussen z "Białego oleandra" ma rację i nic nie jest w stanie tej samotności zmienić i trzeba do niej przywyknąć - jeśli tak, to nic innego nie zostaje. Jeśli nie - co szkodzi? Instynkt społeczny jest silny i trzeba mieć wokół siebie ludzi - chociażby znajomych od picia, inaczej się więdnie. Obecność ludzi pomaga trochę przytępić samotność.
Wiem, że otworzyć się przed ludźmi jest ciężko i raczej przestrzegałabym przed otwarciem, zwłaszcza jak się jest artystą. Być uznanym za błazna i oszołoma nie jest miło. Ale się nie alienować całkiem. Dostosowywać, maskować... przy życiu intensywnym i dekadenckim to nawet przyjemne. Ot, po prostu chwytać chwilę, bo jutro już może nas tu nie być.
Szczerze mam nadzieję, Truskawko, że natkniesz się na jakiegoś kumpla albo jakąś kumpelę. Że między tobą a kimś pęknie mur i okaże się, że możecie pogadać bez obawy.

I nie wiem, co mogę jeszcze napisać, nigdy nie umiałam pocieszać... tyle mogę powiedzieć, że nie jesteś sama w samotności. Tak naprawdę wielu ludzi, nawet tych bardziej dostosowanych, jest samotnych, a co dopiero my, nieszczęśni pseudoartyści.

To nie jest tak, że jakoś specjalnie mnie to załamuje. W ogóle jeśli chodzi o psychikę, to trzymam się nieźle. Tylko gdy każdy opowiada mi o swojej paczce przyjaciół lub gdy na zdjęciach widzę grupki ludzi to zastanawia mnie po prostu moja samotność. Nie wybierałam jej, przyszła przypadkiem. Naczyta się człowiek bzdur typu 'ludzie samotnie rzadko się śmieją' i zaczyna dumać nad sobą.
Uważam, że jestem całkiem szczęśliwa. Lubię wiele rzeczy, bardzo mnie ciągnie do wielu dziedzin i przepadam za życiem. Uwielbiam poznawać, rozwijać się, oglądać - daleko mi do smutku. Czuję się spokojna i zadowolona. Jednak bywają takie tygodnie jak ten, kiedy to chwilami dociera do mnie, że nie przypominam ani trochę ludzi, którzy są wokół mnie. Nienawidzę określać siebie jako jakaś inna, więc gdy już do tego dojdzie, nie czuję się świetnie.

[CENZUR(K)A]

I wiecie co, z rozbawieniem odkryłam, że już nie muszę wymyślać znajomych - sami przychodzą do mnie wieczorami, tylko nie chcą mi powiedzieć, kim są.