Co ostatnio czytaliście?

magritta - naprawdę polecam "Grę w klasy": niezwykłe eksperymenty literackie i humor i jazz. Uwielbiam Magę, choć wszyscy ją traktują z pobłażaniem. Bardzo ciekawa fabuła.
A ja czytałam A. Christie - "Zwierciadło pęka w odłamków stos". Można się było domyślić, co się stało dużo wcześniej, niż wszystko opowiedziała panna Marple, ale mi się nie powiodło. Wydarzenia tak mnie szokowały, że kiedy miałam czas, wtedy poznawałam dalszy przebieg wypadków i oczywiście oczekiwałam rozwiązania.

Poza tym czytałam "Najstarsza prawnuczka" Chmielewskiej, akcja toczy się w Polsce w okolicach obu wojen, bo w pamiętnikach się przenosimy w przeszłość, a lata boharom mijają. ; ) Bez rewelacji, takie czytadło.

czytam "Dawcę" Tess Gerritsen i bardzo polecam. Jedna z lepszych autorek thrillerów medycznych.

'Noce w rodanthe' N.Sparksa.
skończyłam i mogę polecić jeśli ktoś lubi romantyczne lektury Wesoly

na koniec się popłakałam, noo cóż, taka jakaś delikatna ostatnio jestem.

teraz Król Maciuś Pierwszy Janusza Korczaka.

po raz enty Hobbit - magiczna bajka : D

a ja mam wrażenie, że im więcej czytam, tym mam większe tyły. jejku, tak chciałabym mieć więcej czasu na moje ulubione zajęcie!

chwilowo siedzę w lekturach, ale po przebrnięciu przez Mickiewicza i cierpiącego Wertera dużą przyjemność sprawia mi Lalka - i nie mówię tego z przekąsem! zresztą, Zbrodnia i Kara, chociaż ciężka, też mi bardzo przypadła do gustu. nawet Nad Niemnem mnie nie męczyło, zwłaszcza, że swoje cudne imię mam po Orzelskiej.

a czeka na mnie tyle cudnych książek...

o, i polecam wszystkim - 20 lat młodej Polski w reportażach. naprawdę ciekawy zbiór.

Lalki i Zbrodni i kary nie przeczytaliśmy z braku czasu, ale chcemy! Nad Niemnem urzekło nas opisami, bo fabuła jest wyjątkowo prosta i przewidywalna.

Obecnie czytamy Życie jest gejem i jest to jedna z niewielu książek, które już po pierwszych stronach wzbudziły nadzieję na coś ciekawego. W przeciwieństwie do Przerwanej wspinaczki, którą zmęczyliśmy. Za to Ostatni jednorożec był fajny. Dość typowe, z lekką ironią i trafnymi, choć nie tak dobrymi jak Pratchettowskie, docinkami serwowanymi postaciom. Sonata jednorożców także była okej, ale nie aż tak. Znacznie bardziej barwna, bajkowa, ale też i nudniejsza przez brak ironii.

"Ostatnie historie" Olgii Tokarczuk, moje nienaturalne zainteresowanie śmiercią, która jawi się jako piękna, a zarazem smutna, ostateczna, ale zdecydowanie przekonująca, z sensem, takie przypieczętowanie. Powieść odebrałam całkowicie po swojemu, korespondencja umierających, ich przekaz, podziałał na żywych, że zaczęli się zastanawiać, jak to im samym potoczyło się życie, bo zawsze przecież trzeba być gotowym. Najlepsza ostatnia część taka podróżnicza, barwna, ale w każdej w sumie dało się poznać sporo fantazji tych trzech bohaterek. "Ostatnie historie" są świetne, gdy ktoś jest zdziwaczały jak ja i go zachwyca wszystko jak leci, byle by było nowatorskie, a to minimalnie było. : ) Styl Tokarczuk ma bardzo ładny.
Teraz już ponad połowę przeczytałam "O miłości i innych demonach" Gabriela Garcia Marqueza. Negatywna wizja rzeczywistości, ale szalenie wciągająca. O kościele, handlu niewolnikami, narkotykach, braku miłości rodziców, wściekliźnie, opętaniach i na pewno wiele jeszcze pominęłam. Historia szkaradna, interesującym stylem napisana, z pomysłem. Talent autora poradził sobie, aby tym wszystkim nie zrazić czytelnika. Mało tego, mam nadzieję, że się wyrobię do połowy nadchodzącego tygodnia poznać całość.

Życie jest gejem nas zawiodło. Początkowo genialne, potem stało się tak niestrawne, że ostatnie parę stron ledwo zdzierżyliśmy, czytając po jednej w metrze przez dobre dwa tygodnie.

A tego Marqueza to może przeczytamy nawet, po koszmarnej Miłości w czasach zarazy omijaliśmy go szerokim łukiem.

Końcówka tej książki Marqueza sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać nad swoim życiem, co pewnie źle o mnie świadczy, że takie mroczne historie mi się ze mną kojarzą. xD I w sumie głównie zauważyłam, że jak już z człowiekiem coś nie tak, to trudno sobie wszystko ułożyć. A już na pewno nie zrealizujemy swoich nierealnych oczekiwań, które bywają chore, ale są dla nas prawdziwe i uważamy, że dla nich warte jest każde poświęcenie. Tragizm! Poza tym nic nigdy pewnego, ostatnie zdanie rzuciło całkiem nowe światło, ale stało się niestety tak, jak się stało, inni wcześniej zareagowali zrozumiałym oburzeniem, bo w sumie - kto by pomyślał zważywszy na pozostałe fakty. Książka może wydawać się interesująca, a już na pewno przewrotna, ale tak naprawdę może się spodobać komuś, kto doświadczył czegoś podobnego, i się zdumieje, że takie historie nie tylko jego spotykają, choć wyda się to z początku nonsensem. W sumie jestem pod wielkim wrażeniem, podbudowałam się na duchu, utwierdziłam się we własnym upadku itp. itd. Jednym słowem było mocno i przekonująco, a zarazem nieprawdopodobnie dla ludzi, którzy zawsze byli porządni, znali słuszność sprawy polegającej na byciu obywatelem godnym szacunku. I daję plusa za pokazanie czyjejś biografii w całej złożoności, bo nic nie układa się szablonowo, wiele rzeczy na co dzień zaskakuje i obraca się o 180 stopni. Jestem na tak!
A teraz czytam "Galerię złamanych piór". Kres z sensem mówi i jest faktycznie pomocny.
A poza tym niedługo biorę się za kolejną książkę Marqueza - "Zła godzina".

A kto czytał "Moje Życie" Salvadora Dalego?

ja nie.

na jutro mam Zemstę, a nawet jeszcze jej nie zaczęłam XD

A więc:
"Moje sekretne życie" to autobiografia Salvadora Dalego, malarza surrealisty i wizjoniera. Nie chcę rozpisywać się zbyt długo, wyjaśnię tylko dlaczego bardzo chciałabym ją wam wszystkim polecić. Książka inspiruje. Dalego można kochać, można nienawidzić, ale nie sposób oprzeć się wypowiedziom takim jak "O tęsknoto za Renesansem, który kopule niebieskiej odpowiedzieć potrafił kopułami z kamienia![...] Po co aparaty telewizyjne dla tego, kto ledwie zamknie oczy, dostrzega najbardziej niedostępne obszary widzialnego u niewidzialnego, a w swym śnie zdolny jest z piasków wywołać wszystkie bajkowe Bagdady?".

Dla zainteresowanych dwie recenzje, pierwsza - uczciwa i dobra, ale ogólnikowa, druga natomiast chyba bardziej przemówi do użytkowników forum (mam taką cichą nadzieję):

1. [link widoczny dla zalogowanych]
2. [link widoczny dla zalogowanych]

Ja osobiście kiedyś czytałam książki dla nastolatek ; jakoś najlepiej do mnie przemawiały. Choć ostatnio przerzuciłam się na coś ''z życie wzięte'' typu Przeżyłam Oświęcim - Krystyny Żywulskiej. Książka w większym stopniu dla osób zainteresowanych czasami II wojny światowej, chcących wgłębić się w odczucia ludzi podczas okupacji. Krystyna Żywulska opowiada jak to było kiedy najpierw wraz z rodziną (jako Sonia Landau) została przesiedlona do warszawskiego getta, a po ucieczce stamtąd działała w ruchu oporu jako Krystyna Żywulska. Po aresztowaniu w 1943 r., została osadzona w obozie Auschwitz, a następnie w Birkenau.
Jak dla mnie mega inspirująca książka. Zachęcam gorąco.

O Dalim chyba przeczytamy. Ciekawi nas każda porąbana psychika i mamy nadzieję, że będzie mniej odrzucający niż Freud (którego Totem i tabu był niezbyt ciekawie napisaną knjigą, ale za to ciekawą pod względem rozkminek nad tym, jak bardzo Freud musiał być owładnięty sprawami seksu), ciekawszy niż de Sade (który i tak ciekawszy od Freuda, ale hienę znudził) czy Nietzsche (o, ten to był dopiero świr, aż ciężko ogarnąć, w której dziedzinie był najbardziej obłąkany, aczkolwiek o dziwo do hieny parę tez trafiło, mimo iż hiena czytała dla poobserwowania psychiki tego świra).

Dali jest porąbany w trochę inną stronę, w każdym bądź razie wg mnie interesująco porąbany, także zachęcam. I czasami gada bardzo do rzeczy.

"Kamienie na szaniec". Baaardzo się mi podobało, ba, przepłakałam pół książki.

Witam. Ja czytuję Agatę Christie i inne kryminałki. W tym momencie jednak Maclean: Bear Island. Trochę czasu niestety zabiera takie czytanie.