Wena - jest, nie ma jej?

Wysłany: Wto 23:14, 04 Mar 2008

Czyli czym Waszym zdaniem jest wena i czy jest w ogóle.

Bo ja ciągle myślę, że jej brak to marne usprawiedliwienie dla leniów : p

Wysłany: Wto 23:17, 04 Mar 2008

Czasem mówię, że 'nie mam weny', ale nie wierzę w istnienie czegoś takiego.
Bo co to niby jest - mam wenę, to napiszę wiersz o kupie i będzie i tak cudowny?

E, e, według mnie nie ma czegoś takiego, jak wena.

Wysłany: Śro 8:11, 05 Mar 2008

Dla mnie Wena ma postać małej, figlarnej dziewczynki, która podskakując, zjawia się przy mnie i szepcze do ucha. Wiem, iż wówczas, gdy znajduję się w czasie tworzenia czegoś - nazajutrz nie powiem: 'Jej, co za brednie!', acz: 'Och, to wspaniale mi się udało!'. Pomaga, ale nie jest konieczna do rozpoczęcia pisania czegokolwiek.

Wysłany: Śro 18:51, 05 Mar 2008

'Nie mam weny' czy tam 'mam wenę' zazwyczaj mówię z przyzwyczajenia.
Ale nie wierzę w jej istnienie.

Wysłany: Śro 18:55, 05 Mar 2008

Weny nie ma, powtarzam, za to miewam zwątpienie we własne siły.
Znowu.

Wysłany: Czw 19:25, 06 Mar 2008

Myślę, że wena nie istnieje, ale oczywiście istnieją inspirację i w każdej chwili dany przedmiot, sytuacja może natchnąć do napisania wiersza. Zresztą tak samo jest z tymi graficznymi rzeczami ^^

Wysłany: Czw 19:42, 06 Mar 2008

Stworzenia wiersza, opowiadania, bajki, piosenki, obrazu, zdjęcia, plakatu, grafiki, nagłówka, wektora, fraszki, felietonu i ksiądz wie co jeszcze.
Ale - przynajmniej dla mnie - wena nie ma z tym nic wspólnego.

Wysłany: Czw 19:46, 06 Mar 2008

No bo wena raczej nie istnieje. Nazywamy nią potocznie czas, inspirację, chęć , pomysł na tworzenie.

Wysłany: Czw 21:37, 06 Mar 2008

...

Wysłany: Czw 22:02, 06 Mar 2008

Może istnieje, ale ja o nim zapomniałam.
Bo ostatnio w taki szał wpadłam pisząc Tintagel. Cały pomysł spadł jak grom z jasnego nieba.

A gdy długo nie wraca, to co?

Wysłany: Czw 22:04, 06 Mar 2008

Niestety trzeba mieć anielską cierpliwość. Mi często długo nie wraca, szczególnie jeśli chodzi o literacką część mojej natury, z graficzną bywa lepiej.

Wysłany: Sob 14:27, 08 Mar 2008

Ale ja jej nie miałam od kilku miesięcy.

Pomocy.

Wysłany: Nie 23:50, 09 Mar 2008

Nareszcie! Nareszcie!

Wrócił Wen i wiara weń. Wskoczyłam dziś na rower, wrzuciłam notatnik i długopis do torby i pojechałam nad jezioro. Siedząc na pomoście i słuchając ptaków zalała mnie fala pomysłów.

Nareszcie będzie godna kontynuacja Tintagel, nie jakieś resztki z obiadu.

Wysłany: Pon 16:02, 10 Mar 2008

Gratuluję odzyskania weny ^^
No i gratuluję możliwości jazdy rowerem bo u mnie to ciepła ani widu ani słychu.

Wysłany: Sob 17:45, 15 Mar 2008

Wena dla mnie nie istnieje, ale Wen tak. Moje natchnienie ma płeć męską.
Pomaga mi pisać już od paru dobrych lat. Podsuwa pomysły, wyjaśnia niedomówienia, podkreśla błędy, czy wytyka niedoskonałości.
Oczywiście w rzeczywistości nie jest tak sielankowo, ale istnieje taki Wen, który przychodzi i odchodzi, a z każdą zmianą miejsca jego pobytu wiąże się mój twórczy szał.
Najgorzej jest, jak wszystko stoi w miejscu.

Wysłany: Sob 17:50, 15 Mar 2008

Cytat:

Moje natchnienie ma płeć męską.

I moje też. Dlatego mówię Wen, chyba, że się przejęzyczę ; )

Mój Wen to typowy facet. Nie słucha mnie, jest chaotyczny i zaborczy, ale jedno trzeba mu przyznać - że jak już przyjdzie to podsuwa mi takie perełki, że tylko go kochać.

Wysłany: Sob 18:34, 15 Mar 2008

To się trochę różnią - Wen Selleński jest cyniczny, często oschły, ale poukładany i schludny. Taki arystokrata, ale czasem jak go coś najdzie, to potrafi być uroczy i milutki.
Natchnienie to dziwna sprawa (;

Wysłany: Wto 16:16, 18 Mar 2008

Wena z całą pewnością istnieje. Są momenty, gdy mogłabym tworzyć i tworzyć (nawet cokolwiek), ale od czasu do czasu wena mnie opuszcza i nie mam na nic pomysłu. Najgorzej jest, gdy muszę napisać opowiadanie na lekcję j. polskiego, a nie mam zupełnie natchnienia. Bywa też tak, że nie mam weny, ale zaczynając pisać, stopniowo idzie mi coraz lepiej. (:

Wysłany: Wto 16:40, 18 Mar 2008

Jak dla mnie wena to nastrój, rodzaj stanu, w którym jestem bardzo kreatywna i mogę myśleć tylko o kolejnym urojonym świecie, bądź zaczynam o nim pisać. Musi istnieć będąc rodzajem nastroju.
Chociaż moja Wena jest kobietą. W sumie dość łagodna, ale bardzo kapryśna. Nie narzuca się, tylko grzecznie, aczkolwiek stanowczo i konsekwentnie ciągnie mnie za rękaw... najczęściej w najgorszym do tego momencie, chyba przez typową babską złośliwość.

Wysłany: Wto 18:04, 18 Mar 2008

Mój Wen ma chyba brata bliżniaka - i jest jeden od prozy i jeden od poezji.

Sprawa jest taka, że ten drugi nie wraca od równych trzech miesięcy.