Wątek ogólnotematyczny dla piszących lub pisać pragnących

Wysłany: Nie 15:58, 16 Mar 2008

A ja się uprę, że jest mnóstwo więcej dobrych fantastów od Sapkowskiego : p

AS nie jest tragiczny, technicznie jest dobry. Ale styl, jaki obrał i główny bohater zmienaijący zdanie jak Jacek Kurski partie... nie, raczej nie.

Wysłany: Nie 17:04, 16 Mar 2008

Pilipiuka polecił mi i mojej matce inny pisarz, i w zasadzie wtedy zaczęłam czytać książki tak naprawdę. Wcześniej to jakoś tak... mało ambitnie było. Później dopiero, jak poznałam "Kuzynki" i "Księżniczkę" tak horyzonty mi się poszerzyły i to skuteczniej, niż gdybym wyburzyła blok naprzeciwko. Nie powiem, fabuły jakiejś fantastycznej to nie ma, ale mi chodzi raczej o pewien styl, pewien rodzaj humoru, nie wiem.

Ja się nie przejmuję czytelnikami, tylko tym, co ja chcę pisać. A chcę pisać o osobach równie nienormalnych jak ja.
I bardzo, ale to bardzo dużą uwagę zwracam na początek właśnie - żeby zaciekawił, i na koniec, żeby nie spartolić, bo pani Kozak spartoliła, pani Rowling spartoliła i to pozostawia największy niesmak.
Ja lubię po prostu naisać początek taki, żeby moja dwójka wiernych czytelników mruczała jak koty drapane za uszami.

Wysłany: Czw 14:42, 20 Mar 2008

A co sądzicie o pisaniu zbiorowym?

Sama wypowiem się później.

Wysłany: Czw 14:49, 20 Mar 2008

Ych, w bardzo, ale to bardzo wyjątkowych przypadkach akceptuję. Zwykle takie prace powstają w oparciu o przyjaciółki 'pisareczki', które osobno nie są tak kreatywne, by stworzyć coś dobrego i własnego. Ludzie różnią się stylami pisania - owszem, zdarzają także i takie, które są do siebie zbliżone, ale w większości... każdy chce podążać swoją drogą. A tworząc coś zbiorowego, bądź co bądź - trzeba, przynajmniej troszeczkę przystosować się do drugiej osoby. Ja bym tak nie mogła raczej. Prędzej czy później kłótnia powstałaby. Cóż.

Wysłany: Czw 14:52, 20 Mar 2008

Otóż to.
Nie znoszę komprosmisów w tworzeniu czy choćby myśli, że ktoś będzie ingerował w moją opowieść. Nie zniosłabym, nie.

Wysłany: Czw 15:01, 20 Mar 2008

Ja od miesięcy nie miałam inspiracji. A nawet jak ją miałam, to tak nic z niej dobrego nie wyszło. Od wielu dni próbuję stworzyć coś dobrego, ale po pierwszej linijce stwierdzam, że nic z tego nie będzie.
Wie ktoś co z tym zrobić?

Wysłany: Czw 15:03, 20 Mar 2008

Gdy biorę się za coś poważnie, nie ma siły, nie odstąpię nikomu ani zdania, bo może spartolić. Ale chętnie się wdaję w pisanie fanfików, gdzie wymyślam postać dla siebie, mogę wpływać na jej losy (nie całkiem, ale częściowo) i po zorientowaniu się, czy opowiadanie kumpeli mi odpowiada, zaczynam pisać opowiadanie z punktu widzenia mojej bohaterki. W pewnym sensie piszemy we dwie, mimo iż to ona tworzy realia i moja postać musi się do tego odnieść, ale mogę też tworzyć, no, chociażby scenerie wakacyjne, głębsze przemyślenia bohaterki. I mi to odpowiada, a nie muszę się martwić o fabułę, jak w wypadku dwudziestu innych opowieści.
Dbam tylko o betę i wybijam z głowy autorce głupie pomysły.

Jak chcę się rozerwać, rozluźnić literacko, to piszę tak właśnie.
Ale nie, żebym to traktowała poważnie. Nie mam tyle zaufania do innych.

Wysłany: Czw 15:04, 20 Mar 2008

Też tak mam, ale to dobry znak, bo pojawia się po dobrej, wyczerpującej pracy literackiej ; ) Po Tintagel np. przez równe trzy miesiące brakowało mi Weny (poszł odpocząć, po prostu), a teraz wracam do formy.

Typówka. Poczekaj i nie martw się.

Wysłany: Czw 15:09, 20 Mar 2008

Tak, tylko że ja nawet te miesiące temu nic 'na poziomie' nie zrobiłam. Tylko przynajmniej pomysł miałam, co teraz już zdarza się rzadko

Edit... wrrrr.... powtarzam wyrazy

Wysłany: Czw 15:10, 20 Mar 2008

Pomysły można poddawać recinclingowi - to nic złego. Ja zawsze muszę najpierw napisać coś kieprskiego, aby potem napisać to dobrze i zupełnie inaczej.
Nie chcielibyście wiedzieć, co napisałam przed Tintagel, oj nie.

Cierpliwości, cierpliwości : )

Wysłany: Czw 15:14, 20 Mar 2008

Recykling... hm... Może się nawet udać.
Tylko muszę wygrzebać coś. Tylko w miarę, jak to mówią, oryginalnego.

Wiecie, co mnie strasznie wkurza.
Małolaty (a niech i sobie będą pełnolaty, żadna różnica) nazywające się pisarzami. Tylko w czoło się stuknąć.
Pisarzem się nie jest jeśli nie wydaje się książek i nie ma z tego zysku.

A ja nie trawię osóbek, które po ledwie kilkuletnim stażu - czysto szufladowym, zaznaczę! - mają się za twórców głębokiej wody, doświadczonych, jacy, co gorsza... nie mają nic interesującego ani zadziwiającego do zaprezentowania. Mówię o skrajnych przypadkach równie skrajnej grafomanii. Sędziwe słowa: 'No, nie jestem już amatorem' mogą naprawdę zburzyć wiele, jeśli autor najzwyczajniej przecenia własne możliwości.
Pisarze uczą się przez całe życie; gdy mają odpowiednie umiejętności mogą pałać się wszelakimi stylistycznymi, fabularnymi eksperymentami, tworząc nowinki na poletku literackim.
I, owszem, zgodzę się - pisarz to ktoś, kto 'wypłynął', zaistniał, tworzy w ramach pewnej osoby publicznej, nie użytkownika internetowego światka.

Wiesz, Kocie, masz rację. Tylko, że łatwiej jest powiedzieć: jestem pisarzem, niż to: piszę. Nie dość, że takie mówienie wartościuje, to na dodatek przywykliśmy do mówienia o sobie 'pisarze'. Bo, analizując słowo 'pisarz' błędnie myślimy, że jest to osoba, która po prostu coś pisze.
Wiem, popełniam ten sam błąd. Ale staram się nad nim panować.

Oryginalne pomysły, humor i dystans do siebie - i można działać.

Święte słowa, Violet. Nie znoszę tych, co mają się za Bóg wie jaką wyrocznię, niepotrzebnie nazywają wszystko wielkimi słowami i wzdychają nad 'niedoświaczonymi młodziami', bo popełnili błędy w tekście. wiadomość z ostatniej chwili - nikt nie MUSI analizować. Jesli ma narzekać, jacy to wszyscy niedoświadczeni, a on utalentowany i jakby wszystko lepiej napisał, to niech zaprzestanie pisania w tym momencie dla dobra ogółu.

Każdy może powiedzieć (napisać?) coś za ostro, ale jeśli regularnie pokazuje swoją wyższość, to ma ze mną na pieńku.

Lady, czy ja wiem, czy łatwiej? Ja, gdybym miała o sobie powiedzieć 'pisarz', spaliłabym się ze wstydu. Nazwę się tak gdy będę miała na koncie chociaż 5 książek i czytelników wykraczających poza rodzinę i znajomych.
Może kiedyś ; )

Ja podobnie, Fat. Bo mówiąc: 'jestem pisarką' w gronie nierozgarniętych znajomych robię inne wrażenie, niż ukazując identyczne słowa wśród doświadczonych, kompetentnych ludzi. I nie jest ono zbyt pomyślne. Najlepiej stwierdzić: 'Piszę', jest się bezpiecznym, nie trzeba udowadniać wyniesionych patetycznymi słówkami zdolności.

Ale są i tacy, co powiedzą: "Jestem pisarzem, na kolana i czcijcie mnie! Przez usta me sam Bóg przemawia!"
A co takiego napisałeś, mistrzu?
"Fan fick fan ficka fan ficka "Wiedźmina" Sapkowskiego. Drżyjcie, niewierni, albowiem siła mego umysłu nie zna granic!" Mruga

Znam takich. Każdy jest trochę dumny i naiwny, powiedzmy to sobie szczerze. Dopóki nie spotka silniejszego.

Takich to tylko tropić, i wyrzynać w pień. Grafomania jest poważnym zaburzeniem, naprawdę.
Oczywiście, można być dumnym, jakby inaczej - to nawet dobrze, gdy postrzega się zalety własnej pracy, wyszlifowane poprzez pewne czynniki, ale jednocześnie zdając sobie sprawę z ciągłego rozwoju, popełnianych uchybień. Nie spoczywajmy na laurach po dwóch pozytywnych słowach - krytyk może okazać się bardziej wymagający, co wówczas?

Dumnym trzeba być, chociaż troszkę, bo pisanie to piękna rzecz. Ale trzeba też wiedzieć, kiedy pokazać pokorę. Jest czas na słuchanie i czas na mówienie, tak jak to widzę.

Co do krytyki - lubię taką porządną, ale oczywiście pozytywną (jak każdy autor ; ) ), ale jednocześnie gotuje się we mnie, jeśli czytelnik po przeczytaniu 40 - stronicowego opowiadania, nad którym tak długo się męczyłam, może mi powiedzieć tylko "Łał, no supcio, supcio, bardzo mi się podoba, nie wiem, co jeszcze napisać, papatki : *".
Trudno uwierzyć, ale zdarza się.